Κάπως αλλιώς το είχα φανταστεί.
Κάτι σαν βάλσαμο μετά από προσευχή ή έστω σαν λυτρωτικό χορό οργιαστικής πανσέληνης νύχτας. Σε 'ψαξα σε κάθε χαρακιά του φανταστικού βινύλιου που είχα φτιάξει για σένα.
Ανελέητες λέιζερ έσβησαν τα ίχνη σου από παντού.
Έφτασα στο 65ο λεπτό.
Τα γύρισα όλα ανάποδα.
Και πάλι απ' την αρχή.
Όλα.
Σε μία απεγνωσμένη στροφή, άνοιξε η τηλεόραση κι ένα βίαιο σύμπαν στήθηκε ανάμεσα μας.
Δυνάμεις καταστολής όρμησαν στο σπίτι μου, λεηλάτησαν το οπολοστάσιο μου.
Μένω δίχως λέξεις.
Και μετά, μία βουτιά στο γκρεμό.
Από αγάπη.
Σε ελευθερώνω εξαθλιωμένο μου περιστέρι.
Σε δίνω πίσω στον κόσμο.
Την άλλη φορά που θα συναντηθούμε, φροντισε τουλάχιστον να μεταμορφωθείς σε γεράκι.
Μήπως και καταφέρεις τελικά να ξεγελάσεις τον δήμιο σου.
Υ.Γ. Κλέινω την πόρτα πίσω μου. Βγαίνω στην εθνική. Στο καμιόνι μπροσστά μου, αμνοί και ερίφια. Το βλέμα μου, δεν αντέχει το δικό τους. Αυτή τη ντροπή δε θα τη συγχωρήσω ποτέ σε κανέναν. Περιμένω το βράδυ, απόψε έχουμε νέα σελήνη.
Μας μένει ακόμα ο έναστρος ουρανός. Όλα τ' άλλα, ευτυχώς, θα τα σκεπάσει η νύχτα.
