Είναι στιγμές που κάθεσαι και συλλογιέσαι τα παλιά, τον ένα μήνα, τον ένα χρόνο, τα πολλά χρόνια, τι έκανες, τι δεν έκανες, τι θα έκανες αν ήταν αλλιώς τα πράγματα και τι δεν θα άλλαζες με τίποτα...(Τα υποθετικά σενάρια είναι πάντα δύσκολα).
Θυμήθηκα λοιπόν, πως πριν από αρκετούτσικα χρόνια είχα κι εγώ ένα blog. Μικρό, χωρίς πολλά- πολλά (τότε δεν είχα την πολυτέλεια να κάθομαι αρκετές ώρες στο ίντερνετ) και έγραφα...
Διαβάζοντας το, θυμήθηκα μία άλλη Αλίκη... μία Αλίκη απαισιόδοξη, συχνά στενοχωριμένη και απογοητευμένη, μία Αλίκη που τα απλά δεν ήθελε να τα κατανοήσει και πολλές φορες τα έκανε πολύπλοκα. Όταν αντίκρυζε κάτι που δεν της άρεσε, έκλεινε τα μάτια. Η Αλίκη αυτή κυρίως έφευγε... από τόπους, από καταστάσεις, από ανθρώπους....!
Μάλλον τελευταία την έκρυβα τόσο καλά αυτή την Αλίκη που κόντευα να την ξεχάσω- την έκρυβα γιατί με κρατούσε πίσω- αλλά όπως και να 'χει δεν πρέπει να ξεχνάω (πρέπει επιτέλους να κόψω αυτή τη συνήθεια).
Τώρα νομίζω πως μεγαλώνω... και αλλάζω! Ή μήπως γίνομαι πάλι παιδί; Όπως κα να ΄χει, αλλάζω!
Νέο blog, νέα διάθεση, νέα σχέδια για το μέλλον...
Για καλό ή για κακό; (Κάποτε θα έλεγα "θα δείξει". Τώρα λέω "Ας είμαστε αισιόδοξοι!".
Το τελευταίο καλοκαίρι, για ένα διάστημα, έλιωνα με μία φίλη μου παίζοντας μονόπολυ από το πρωί ώς το απόγευμα. Πάντα στην αρχή μου τελείωναν τα λεφτά, τύχαινα τις χειρότερες εντολές και αποφάσεις, αλλά το διασκέδαζα, γελούσα απίστευτα με όλα τα στραβά που μου τύχαιναν στην αρχή. Παρόλα αυτά στο τέλος την κέρδιζα... κι ας μην περνούσα από την αφετηρία κι ας μην έπαιρνα 20.000 δρχ (ναι, ναι... είναι παλιά η μονόπολυ μου και ξεπερασμένη, αλλά τι να κάνουμε; Είμαι δεμένη συναισθηματικά μαζί της) κι ας με έστελνε ο χωροφύλακας γύρο- παρά γύρο στη φυλακή (Τουλάχιστον για 3 γύρους δεν έπεφτα πάνω στα ξενοδοχεία της, οπότε μόνο εγώ μάζευα λεφτά κι ας ήμουν στη στενή). Πριν το τέλος, άρχιζαν τα τεφτέρια... "πόσα σου χρωστάω; Γράφτα!". Όταν μαζεύονταν πολλά κάναμε "διάλειμμα" για ελληνικό καφεδάκι... και μετά "Μήπως να σταματήσουμε;"
Ωραίες μέρες, ξέγνοιαστες. Από τότε είπα να αλλάξω γραμμή πλεύσης. Δυσκολεύτηκα, αλλά τα καταφέρνω...
Θυμήθηκα λοιπόν, πως πριν από αρκετούτσικα χρόνια είχα κι εγώ ένα blog. Μικρό, χωρίς πολλά- πολλά (τότε δεν είχα την πολυτέλεια να κάθομαι αρκετές ώρες στο ίντερνετ) και έγραφα...
Διαβάζοντας το, θυμήθηκα μία άλλη Αλίκη... μία Αλίκη απαισιόδοξη, συχνά στενοχωριμένη και απογοητευμένη, μία Αλίκη που τα απλά δεν ήθελε να τα κατανοήσει και πολλές φορες τα έκανε πολύπλοκα. Όταν αντίκρυζε κάτι που δεν της άρεσε, έκλεινε τα μάτια. Η Αλίκη αυτή κυρίως έφευγε... από τόπους, από καταστάσεις, από ανθρώπους....!
Μάλλον τελευταία την έκρυβα τόσο καλά αυτή την Αλίκη που κόντευα να την ξεχάσω- την έκρυβα γιατί με κρατούσε πίσω- αλλά όπως και να 'χει δεν πρέπει να ξεχνάω (πρέπει επιτέλους να κόψω αυτή τη συνήθεια).
Τώρα νομίζω πως μεγαλώνω... και αλλάζω! Ή μήπως γίνομαι πάλι παιδί; Όπως κα να ΄χει, αλλάζω!
Νέο blog, νέα διάθεση, νέα σχέδια για το μέλλον...
Για καλό ή για κακό; (Κάποτε θα έλεγα "θα δείξει". Τώρα λέω "Ας είμαστε αισιόδοξοι!".
Το τελευταίο καλοκαίρι, για ένα διάστημα, έλιωνα με μία φίλη μου παίζοντας μονόπολυ από το πρωί ώς το απόγευμα. Πάντα στην αρχή μου τελείωναν τα λεφτά, τύχαινα τις χειρότερες εντολές και αποφάσεις, αλλά το διασκέδαζα, γελούσα απίστευτα με όλα τα στραβά που μου τύχαιναν στην αρχή. Παρόλα αυτά στο τέλος την κέρδιζα... κι ας μην περνούσα από την αφετηρία κι ας μην έπαιρνα 20.000 δρχ (ναι, ναι... είναι παλιά η μονόπολυ μου και ξεπερασμένη, αλλά τι να κάνουμε; Είμαι δεμένη συναισθηματικά μαζί της) κι ας με έστελνε ο χωροφύλακας γύρο- παρά γύρο στη φυλακή (Τουλάχιστον για 3 γύρους δεν έπεφτα πάνω στα ξενοδοχεία της, οπότε μόνο εγώ μάζευα λεφτά κι ας ήμουν στη στενή). Πριν το τέλος, άρχιζαν τα τεφτέρια... "πόσα σου χρωστάω; Γράφτα!". Όταν μαζεύονταν πολλά κάναμε "διάλειμμα" για ελληνικό καφεδάκι... και μετά "Μήπως να σταματήσουμε;"
Ωραίες μέρες, ξέγνοιαστες. Από τότε είπα να αλλάξω γραμμή πλεύσης. Δυσκολεύτηκα, αλλά τα καταφέρνω...
