Μια μικρή Χριστουγεννιάτκη Ιστορία!

Έτος 2050 μ.Χ.
Ο φετινός μας χειμώνας είναι βαρύς. Τα βαρομετρικά τόσο χαμηλά, που δεν μπορείς να δεις καν τη μύτη σου. Στη σύγχρονη τσιμεντοπροκατασκευασμένη Βουλιμία, πρωτεύουσα της Αρπακολλάδας, δύο φιγούρες ξεχωρίζουν το παγωμένο τούτο βράδυ, καθώς οι υπόλοιποι βαθιά κοιμούνται. Ο Βουλώνιος και ο Φαγάνας. Δύο όντα υπερφυσικά, παράξενα.


Ο μεν Βουλώνιος λεπτός μα πολύ ψηλός, σαν γιγαντοσελιδοδείκτης, ο δε Φαγάνας σαν τεράστια σβούρα. Συναντήθηκαν και πάλι στο καθιερωμένο χριστουγεννιάτικο διαγωνισμό της βιβλιοαδηφαγίας "Ποιος θα φάει περισσότερα βιβλία;".


Και οι δύο βγήκαν νικητές. Εκείνο το βράδυ έφαγαν ένα βουνό βιβλία. Ο Φαγάνας άρχισε να φουσκώνει πιο πολύ, έγινε ένα τεράστιο μπαλόνι που χάθηκε στον ουρανό. Ο δε Βουλώνιος στην προσπάθεια του να τον συγκρατήσει, παρασύρθηκε κι εξαφανίστηκε με τον καλό του φίλο.


Οι τοπικές εφημερίδες την επόμενη δημοσίευσαν:


"Τη νύχτα της 25ης Δεκεμβρίου του 2050 μ. Χ. μετά τον ετήσιο χριστουγεννιάτικο διαγωνισμό της βιβλιοαδηφαγίας, δύο παράξενοι αστεροειδείς εμφανίστηκαν πάνω από την πόλη. Επειδή η λαμπρότητα τους είναι αμυδρή, η παρατήρηση και η μελέτη τους αποβαίνουν πολύ δύσκολες..."

ZEI- TOYNTAI.... ΘEATRINES!

Μία θεατρική παράσταση
των Μ. Μυλωνά- Α. Ροβέρτου
σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Ηλιάδη

Ένα έργο βασισμένο στην κοριτσίστικη- γυναικεία φιλία! Ένα έργο γεμάτο αισθήματα- συναισθήματα- συγκίνηση- γέλιο. Ένα έργο με ανθρωπιά, που τόσο έχουμε ανάγκη!!!



Λίγα λόγια, για το έργο.......

Εξ' αφορμής μιας αγγελίας, πέντε γυναίκες άγνωστες μεταξύ τους, διαφορετικές η μία από την άλλη, συναντιούνται σε ένα σπίτι, ντυμένες κάθε φορά με ρούχα, όπως οι αγαπημένες τους ηρωίδες. Όλες ζουν το προσωπικό τους αδιέξοδο. Κάτι τους λείπει και κάτι αναζητούν. Η αγάπη ο έρωτας, η απώλεια, οι προσωπικές σχέσεις, η εξάρτηση, η ευτυχία, η ζωή..... προκαλούν ένα κοκτέιλ συναισθημάτων από την οργή και την απόγνωση μέχρι το γέλιο και τη συγκίνηση.



Η αγγελία:
"Εαν μία μέρα την εβδομάδα θέλεις να ξεφεύγεις από την καθημερινότητά σου, μεταμφιεσμένη κάθε φορά κάτι διαφορετικό, μπορείς να μου τηλεφωνήσεις στο 6972.702870 .
Δεν υπάρχει καμία δέσμευση.
Αν τολμάς, ντύσου ό, τι θες κι έλα...
Τολμάς;"



Στο Ταξίδι Ονείρου από Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011, Κυριακές και Δευτέρες στις 21:00 ως τις 19 Δεκεμβρίου 2011.
ΤΑΞΙΔΙ ΟΝΕΙΡΟΥ (Στεφ. Τάττη 3, περιοχή Ι.Ν. Αγ. Σοφίας, Θεσ/νικη).



Είσοδος: 10€
Μόνο με τηλεφνική κράτηση στο 6972.702870, από τα 5 άτομα και πάνω, παρεούλα, πληρώνουν από 8€ ο καθένας!!!!!!
Γενικές κρατήσεις: 6972.702870



Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Ηλιάδης

Κοστούμια: Ζαν Ζινό

Σκηνογραφία: Γιάννης Τσιρμπατζόγλου

Φωτισμοί: Πώλ Σορμακόβ

Επιμέλεια Μουσικής: Μιχαήλ Ζ

Ειδικά Εφέ: STUDIO MORFES

Video - Φωτογράφιση: Φωτοθέαση - Άρης Μπιζιρτσάκης

Κατασκευή Σκηνικού: Σκηνοκατασκευαστική Α.Ε.

Βοηθός Σκηνοθέτη: Νίκος Λαζαρίδης

Βοηθός Παράστασης: Άριαλ Λαζαρίδου

Μακιγιάζ Φωτογραφίσεις: Μαρία Στεφάνου

Στο τραγούδι έναρξης, ερμηνεύει ο Πλάτωνας Τσιπίδης.



Παίζουν:

Αλίκη Ροβέρτου, Μάρω Βούκα, Χριστίνα Λιθοξοΐδου, Μαίρη Μυλωνά, Έφη Νικολούδη, Νίκος Λαζαρίδης, Χρήστος Τσαλκιτζής.



Επικοινωνία χορηγών: Νίκος Λαζαρίδης
ΧΟΡΗΓΟΙ
 About, ΟΑΣΘ, NIVEA, Cosmoradio 95,1 , Cosmopolitan, NESCAFE, SERKOVA Φωτοθέαση - Άρης Μπιζιρτσάκης, RSO, ΕΓΝΑΤΙΑ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ, Ολα fm.

Με ακούς που σου μιλάω;

- Προσπαθώ τόση ώρα να σου εξηγήσω, αλλά δεν θέλεις να καταλάβεις.

- Τι να καταλάβω;

- Εμένα…..

- Εσένα;

- Ναι, εμένα. Μ’ ακούς καθόλου που σου μιλάω; Με καταλαβαίνεις ποτέ; Μπαίνεις ποτέ στη θέση μου για να νιώσεις πως νιώθω;

- Βλακείες.

- Κι όμως. Κατάντησα να ζητιανεύω λίγο από το χρόνο σου, εκλιπαρώ για ένα σου χαμόγελο, μια γλυκιά κουβέντα, μια ματιά σου έστω, όμως εσύ….δεν με ακούς ποτέ. Σου λείπει πάντοτε ο χρόνος που πρέπει να αφιερώσεις για μένα. Δεν αξίζω λίγο από το χρόνο σου άραγε;

- Ποιος είπε κάτι τέτοιο;

- Η συμπεριφορά σου τα λέει όλα. Πότε μου μίλησες γλυκά; Πότε με πήρες αγκαλιά, πότε με φίλησες τρυφερά, πότε μου έκανες έρωτα δηλώνοντας παρών; Ποτέ! Είσαι πάντα απών. Δεν υπάρχεις πουθενά. Έχω πάψει να σε βλέπω, να σε ακούω, να σε αισθάνομαι. Έχεις πάψει να υπάρχεις στη ζωή μου κι εγώ στη δική σου.

- Δηλαδή, ήρθε το τέλος;

- Για να έρθει το τέλος, θα πρέπει πρώτα να έρθει η αρχή. Εμείς τι αρχίσαμε για να το τελειώσουμε; Τίποτα. Ένα τεράστιο χάσμα στέκεται ολόρθο σαν γίγαντας ανάμεσα μας.

- Κι εμείς γιατί δεν κάνουμε κάτι γι’ αυτό;

- Θέλουμε άραγε; Δεν νομίζω ότι θέλουμε, γιατί αν πραγματικά το θέλαμε, θα το είχαμε ήδη κάνει.

- Μας βολεύει δηλαδή;

- Πολύ απ’ ότι φαίνεται. Χρειάζεσαι αποδείξεις;

- Ναι, απόδειξε μου το.

- Πόσες φορές παραπονέθηκα για τη στάση σου; Πόσες φορές σε ρώτησα να μου πεις τι φταίει; Πόσες φορές προσπάθησες να διορθώσεις αυτά που με ενοχλούσαν; Τι διόρθωσες απ’ όλα εκείνα; Πότε προσπάθησες να με κατανοήσεις; Τι συμμερίστηκες από τις δικές μου ανάγκες; Σε τι μου συμπαραστάθηκες; Μοιράστηκες καμιά φορά τις χαρές ή τις λύπες μου;

- Υπερβολές!

- Κι όμως δεν είναι υπερβολές. Είναι μόνο γυμνές αλήθειες. Είναι όλες εκείνες οι αλήθειες που τόσο καιρό έθαβα στην ψυχή μου φοβούμενη να παραδεχτώ και να αποδεχτώ τη σαπίλα μιας ωμής πραγματικότητας.

- Σαπίλα; Αυτό ήταν λοιπόν; Σαπίλα;

- Ναι, αυτό ήταν. Πόσο δειλή ήμουν τελικά; Πόσο χρόνο έχασα μαζί σου; Πώς χαράμισα τα νιάτα μου δίπλα σου; Τι ανόητη που ήμουν!

- Γιατί ήσουν ανόητη;

- Μα γιατί δεν άξιζες για μένα. Καθόλου δεν άξιζες. Τι σου έδωσα, και τι πήρα; Τίποτα δεν πήρα. Δεν είχες μέσα σου κάτι να μου δώσεις. Είσαι τόσο ρηχός, τόσο ασήμαντος…Είσαι πραγματικά άδειος απ’ όλες τις απόψεις.

- Άδειος εγώ;

- Ναι, εσύ. Δεν ξέρεις να δίνεις. Δεν έμαθες ποτέ. Δεν μπήκες στον κόπο.

- Μπήκα στον κόπο, αλλά εσύ δεν το κατάλαβες.

- Πότε μου έδωσες λίγη αγάπη, πότε με έκανες να νιώσω πως πάνω απ’ όλα είμαι άνθρωπος; Πότε κάθισες να συζητήσεις μαζί μου για όλα εκείνα που βασανιστικά ταλαιπωρούν το μυαλό μου; Είχες πάντοτε τα αυτιά σου ερμητικά κλειστά. Όπως όλα σου άλλωστε. Κλειστή ήταν πάντοτε η πόρτα της καρδιάς σου, κλειστά ήταν πάντα τα μάτια σου, τα αυτιά σου κι όλες σου οι αισθήσεις. Τι λειτουργούσε επάνω σου; Τι δούλευε σωστά;

- Τα πάντα.

- Νομίζεις. Εγώ δεν ένιωσα τίποτα απ’ όλα αυτά, αφού δεν ήξερες με ποιον τρόπο θα μου ξυπνούσες κάποιο συναίσθημα.

- Κάνεις λάθος.

- Εσύ είσαι αυτός που κάνει λάθος. Εσύ είσαι αυτός που με θάβει δέκα μέτρα κάτω από τη γη κάθε φορά που με μειώνεις, με ταπεινώνεις, με μηδενίζεις, με ακυρώνεις. Κατάλαβες ποτέ πόσο κακό μου έχεις κάνει;

- Εγώ δεν σου έκανα ποτέ κανένα κακό. Όλα αυτά που λες είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας.

- Κι όμως με κατέστρεψες. Έχω πιάσει πάτο. Δεν το βλέπεις; Δεν το νιώθεις; Πού πήγε η ψυχική δύναμη που κουβαλούσα; Πού πήγαν όλες μου οι αντοχές; Πού κρύφτηκε το κουράγιο μου; Τι μου απέμεινε; Τίποτα. Όλα εκμηδενίστηκαν αφανίστηκαν. Το βλέπεις, το ξέρεις, μα σου αρέσει να με βλέπεις να διαλύομαι μέρα με τη μέρα. Ηδονίζεσαι βλέποντας με που γερνάω πρόωρα. Γοητεύεσαι μπροστά σ’ αυτό το υπερθέαμα.

- Χαζομάρες.

- Κι όμως δεν είναι χαζομάρες. Και δεν μου λες; Νομίζεις πως σε τελική ανάλυση, με ξέρεις;

- Σε ξέρω.

- Δεν με ξέρεις καθόλου. Δεν με έμαθες ποτέ. Δεν μπήκες καν στον κόπο. Δεν υπήρξα ποτέ στη λίστα με τις δικές σου προτεραιότητες. Δεν υπήρξα ποτέ στη ψυχή σου. Δεν βασίλεψα ποτέ στην καρδιά σου.

- Κάνεις μεγάλο λάθος.

- Όχι, δεν κάνω λάθος. Εσύ κάνεις λάθος. Πες μου πότε έψαξες να βρεις το κλειδί της δικής μου καρδιάς; Πότε μπήκες στον κόπο να την ξεκλειδώσεις; Πότε μπήκες στον κόπο να διαβάσεις αυτά που γράφει επάνω; Ξέρεις πόσα κρύβει στις ωοθήκες της αυτή η καρδιά που βλέπεις; Ξέρεις τι κουβαλάει όλα αυτά τα χρόνια στις ταλαιπωρημένες πλάτες της; Ξέρεις πόσο πολύ έχει πονέσει; Πού να ξέρεις; Πότε σε ένοιαξε;

- Μα εγώ, προσπάθησα πολλές φορές. Εσύ δεν μ’ άφηνες να μπω μέσα στην καρδιά σου.

- Πώς να σε αφήσω να μπεις; Η καρδιά ξεκλειδώνει μόνο όταν χτυπήσει δυνατά. Ανοίγει όπως τα βελούδινα ροδοπέταλα όταν ξεδιψάνε από τις στάλες τις βροχής. Πιο σημαντικό πράγμα από την αγάπη δεν υπάρχει. Είναι το μόνο συναίσθημα που κουβαλάει τόση ευλογία, τόση δύναμη, τόση μεγάλη αξία. Είναι αυτό που οριοθετεί τους κανόνες της ζωής μας προσφέροντας μας απίστευτες συγκινήσεις, και στιγμές ανεκτίμητης αξίας ισοδύναμες με όλους τους θησαυρούς αυτού του πλανήτη.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει αγάπη. Μια συνήθεια είναι όλα. Κουραφέξαλα των ρομαντικών και όλων αυτών που χασομερούν ονειροπολώντας.

Το μυαλό και τα πιστεύω σου είναι μονάχα μια πλάνη. Η ψυχρή καρδιά σου πάγωσε τα πάντα μέσα σου, με αποτέλεσμα να έχεις πάψει να λειτουργείς ανθρώπινα.

- Πώς λειτουργώ δηλαδή; Σαν ζώο;

- Ακόμα και τα ζώα, λειτουργούν με συναίσθημα και τρυφερότητα. Εσύ ξεπέρασες αυτό το στάδιο. Είσαι δυο πατώματα πιο πάνω. Έχεις αποκτηνωθεί. Δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά.

- Είσαι σκληρή μαζί μου.

- Τώρα έγινα. Δεν ήμουν. Εσύ με έκανες. Με μεταμόρφωσες σε κάτι διαφορετικό όλα αυτά τα χρόνια που ζούσες πλάι μου. Με άλλαξες πολύ, το βλέπω. Κοιτάζω τον καθρέφτη και τρομάζω. Δεν με αναγνωρίζω. Πού πήγε ο καλός μου εαυτός; Πού χάθηκε η πίστη μου; Ομολογουμένως τα κατάφερες. Πέτυχες τον στόχο σου.

- Τι κατάφερα;

- Κατάφερες να με μεταμορφώσεις όπως το παραμύθι με τον βασιλιά που τον μεταμόρφωσαν σε βάτραχο. Εσύ με άδειασες, με αφόπλισες, με έκανες να μοιάζω με αρνάκι, και τώρα απολαμβάνεις το δημιούργημα σου.

- Εγώ έχω περισσότερη δύναμη από σένα. Εσύ είσαι αδύναμη από τη φύση σου.

- Δεν ήμουν αδύναμη, εσύ με έκανες. Ποτέ δεν με ενθάρρυνες σε κάτι. Το μόνο που ήξερες να κάνεις ήταν να με υποτιμάς. Κάθε φορά που εγώ ξεκινούσα να δημιουργήσω κάτι, εσύ μου έκοβες τα φτερά.

- Ας μην δεχόσουνα άμα δεν ήθελες.

- Σ’ αυτό έχεις δίκιο. Έγινα ένα πιόνι στα χέρια σου.

- Μα σου είπα, άμα δεν ήθελες, ας μην το δεχόσουνα. Γιατί δεν αντιδρούσες;

- Δεν ξέρω. Πίστεψε με, δεν ξέρω. Δεν μπορώ να καταλάβω, πως σε ανέχτηκα όλο αυτό τον καιρό. Ειλικρινά μου φαίνεται απίστευτο ως εξωπραγματικό.

- Κάποιο λόγο θα είχες. Δεν μπορεί. Ίσως να με αγαπούσες, γι’ αυτό με ανέχτηκες.

- Δεν σε αγάπησα ποτέ. Γι’ αυτό είμαι απόλυτα σίγουρη. Ούτε κι εσύ, το ξέρω.

- Τότε;

- Μεγάλη ανοησία εκ μέρους μου. Οφείλω να το παραδεχτώ.

- Τώρα το παραδέχεσαι; Ύστερα από τόσα χρόνια;

- Ναι, το παραδέχομαι. Άργησα πολύ….Τόσο πολύ που δεν ξέρω αν προλαβαίνω.

- Τι θέλεις να προλάβεις;

- Το βαγόνι εκείνο που λέγεται ζωή.

- Γιατί τώρα τι κάνεις; Δεν ζεις;

- Όχι, όχι, δεν ζω….απλά αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στην νεκρή πλευρά του εαυτού μου και στην ετοιμοθάνατη. Πρέπει να κερδίσω αυτό το στοίχημα. Τι κι αν έχασα μια μάχη; Δεν έχασα τον πόλεμο.

- Γιατί νιώθεις νεκρή; Αφού δεν είσαι. Ζεις και βασιλεύεις.

- Δεν ζω. Προσποιούμαι ότι ζω. Καμουφλάρω τα συναισθήματα μου.

- Τι σκοπεύεις να κάνεις;

- Θα αρχίσω πάλι από την αρχή. Δεν είναι εύκολο μα ούτε ακατόρθωτο. Το χρωστάω στον εαυτό μου. Πρέπει να προλάβω…

- Κι αν δεν προλάβεις;

- Αυτό δεν θέλω να το σκέφτομαι.

- Και με μένα, τι θα κάνεις με μένα; Το έχεις σκεφτεί καθόλου;

- Ναι, το σκέφτηκα. Εσύ πρέπει να φύγεις. Πρέπει να εξαφανιστείς από το δρόμο μου. Δεν θα σε αφήσω να μου κάνεις άλλο κακό.

- Έχεις σκεφτεί ότι θα μπορούσα να αλλάξω…Ίσως και να σε αγαπήσω….Θέλεις να δοκιμάσουμε;

- Όχι, προς Θεού. Αυτό δεν μπορεί να γίνει ούτε για αστείο. Εσύ θα διαγραφείς από τη ζωή μου, κι εγώ θα τρέξω να προλάβω…Πρέπει να ζήσω….Πρέπει να αποκτήσω όλα όσα μου στέρησες. Πρέπει να βρω τον παλιό μου εαυτό, εκείνο που δολοφόνησες.

- Εγώ δεν είμαι δολοφόνος. Δεν σου στέρησα τίποτα. Μόνη σου τα στερήθηκες. Εξάλλου μεγάλωσες πια, τι μπορείς να σώσεις; Δεν προλαβαίνεις….Είναι αργά για τέτοια όνειρα. Αργά ή γρήγορα θα το συνειδητοποιήσεις.

- Ποτέ δεν είναι αργά. Όχι. Αυτή τη φορά δεν θα σου επιτρέψω να με σταματήσεις. Δεν θα λυγίσω. Εγώ ορίζω τους κανόνες για το αύριο. Κανείς άλλος, κυρίως εσύ. Εσύ, η απόλυτη καταστροφή μου. Δεν θα σε αφήσω να μου ματώσεις την καρδιά, ποτέ ξανά.

- Κι εσύ μου ματώνεις την καρδιά τώρα που με διώχνεις.

- Μα δεν προσπάθησες ποτέ να με κρατήσεις. Γιατί σε πειράζει τώρα που σε διώχνω; Τι έκανες για να μείνω κοντά σου;

- Δεν ήξερα ότι χρειαζόταν να κάνω κάτι.

- Πολλά ήταν αυτά που χρειαζόταν να κάνεις για μένα. Άργησες, τώρα πια δεν έχει νόημα.

- Κι αν σου ζητήσω μια δεύτερη ευκαιρία, δεν θα μου τη δώσεις;

- Ποτέ ξανά!

- Είσαι απόλυτη σ’ αυτή σου την απόφαση; Σκέφτηκες ότι μετά μπορεί να το μετανιώσεις;

- Για το μόνο που μετανιώνω, είναι που δεν σε απέβαλα από τη ζωή μου νωρίτερα. Έχασα τόσο πολύτιμο χρόνο….Τι βλακεία Θεέ μου….

- Αλήθεια, δεν αισθάνεσαι τίποτε για μένα, τόσα χρόνια μοιραστήκαμε μαζί…

- Λυπάμαι που θα στο πω τόσο ωμά, αλλά δεν αισθάνθηκα, και δεν αισθάνομαι απολύτως τίποτα. Δεν άγγιξες ποτέ τη ψυχή μου. Δεν διάβασες ποτέ τα μάτια μου. Δεν αγκάλιασες ούτε ζέστανες την καρδιά μου. Απλά την πάγωσες τοποθετώντας επάνω θρυμματισμένους πάγους που για το μόνο που χρησίμευσαν ήταν στο να την συντηρούν στην ίδια πάντα χαμηλή θερμοκρασία.

- Δεν έχεις δίκιο. Με αδικείς και με καταδικάζεις μόνο και μόνο γιατί με βαρέθηκες.

- Ότι σε βαρέθηκα, είναι γεγονός, όμως δεν προσπάθησες να κάνεις κάτι για να μου κινήσεις το ενδιαφέρον. Αντιθέτως, έκανες ότι περνούσε από το χέρι σου, για το αντίθετο.

- Δηλαδή εδώ τελειώσαμε;

- Ναι, οριστικά και αμετάκλητα.

- Και πού θα πας φεύγοντας από μένα;

- Πρέπει να προλάβω….Η διαδρομή είναι μεγάλη. Φεύγω, δεν θέλω να αργήσω.

- Στάσου.

- Όχι, δεν έχω άλλο χρόνο για χάσιμο. Με περιμένει μια βαλίτσα γεμάτη όνειρα στο βαγόνι που πρόκειται να ανέβω.… Τ’ ακούς το τρένο που σφυρίζει; Το έχω χάσει ήδη μια φορά, δεν θέλω να το ξαναχάσω.

- Αντίο….

ΜΕ ΑΚΟΥΣ ΠΟΥ ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ - ΜΑΡΙΑ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ

Σρουμφοπάρτυ!

"Ο Μπαμπασρούμφ έχει γενέθλια!!!! Τι το καλύτερο λοιπόν από ένα πάρτυ; Ένα πάρτυ έκπληξη, για τον Μπαμπασρούμφ!!!!
Ποιος θα τον απασχολήσει όμως για να μην καταλάβει το Πάρτυ έκπληψη που του ετοιμάζουν;
Ποιος θα πάει μαζί του στο τρομακτικό δάσος πευκοβελόνας;
Ποιος θα τραγουδήσει στο Πάρτυ;
Θα καταφέρουν να περάσουν την οντισιόν;
Θα καταφέρουν να ξεφύγουν από τα τρομερά σχέδια του Δραγκουμέλ και τα νύχια της ψιψιμέλ;
Αααα και κάτι άλλο.... Ο Εξυπνούλης, θα είναι στο Πάρτυ;"

Μία θεατρική παράσταση, για μικρά και μεγάλα "παιδιά", γραμμένο από την Μαίρη Μυλωνά και την Αλίκη Ροβέρτου σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Ηλιάδη.

Το πάρτυ γίνεται κάθε Κυριακή πρωί στις 11:30, από 11 Σεπτεμβρίου εως 13 Νοεμβρίου, στο Θέατρο Ταξίδι Ονείρου, στη Θεσσαλονίκη (Στεφ. Τάττη 3, περιοχή Ι. Ν. Αγίας Σοφίας)
Τηλ. επικοινωνίας- κρατήσεων: 6972702870

Παίζουν:
Μαίρη Μυλωνά, Μαρία Βούκα, Χριστίνα Λιθοξοΐδου, Νίκος Λαζαρίδης, Χρήστος Τσαλκιτζής, Αργύρης Βαλσαμάκης, Δήμητρα Μανώλα,
Εφη Νικολούδη, Βαγγέλης Ηλιάδης.


Λίγα λόγια για το Θέατρο Ταξίδι Ονείρου:
Ένα μικρό υπόγειο θεατράκι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, με τέτοια διακόσμηση ώστε να μοιάζει παλιό θέατρο, άνοιξε τα τελευταία χρόνια από άτομα που αγαπούν το θέατρο.
Άτομα τα οποία αγάπησαν το θέατρο και ανακάλυψαν μέσα από αυτό τη δύναμη της δημιουργίας. Άτομα άξια, διότι συνεχίζουν να σπουδάζουν, να δουλεύουν, συνεχίζουν αυτόν τον αγώνα δρόμου, που στο θέατρο όπως και στη ζωή δεν έχει τέλος. Μόνο κύκλους! Κύκλους ζωής…
Ονομάστηκε «Ταξίδι Ονείρου», γιατί το θέατρο είναι ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι ψυχής.  

Μην παίζεις με τα χώματα...

Το Μην παίζεις με τα χώματα είναι η περιπλάνηση της ανθρώπινης αγωνίας στο χρόνο. Είναι ένα δρομολόγιο με επιβάτες τρεις γυναίκες που διανύουν πολλά χιλιόμετρα μνήμης. Περνάνε από την παιδική ηλικία στην εφηβεία, από την εφηβεία στη νεότητα, από τη νεότητα στην ωριμότητα. Σε κάθε στάση ο θεατής βλέπει μέσα από τα τζάμια ό, τι προλαβαίνει από τον σπαραγμό αυτών των γυναικών, μόνο που τα τζάμια καταλήγουν στο τέλος καθρέφτης.
Το όχημα της παράστασης το κινούν οιλέξεις της Βλαχογιάννη, λέξεις που δεν έχουν τίποτα περιττό, είναι κοφτές, έχουν βάρος και ελαφράδα, σαρκασμό και χιούμορ, συγκίνηση καιγλυκό πόνο, θλίψη και λύτρωση.
Άνοιξες, μπήκες, έκατσες. Απλά τα πράγματα. Και τώρα;
Για κάυσιμα έχουμε τις λέξεις, για επιβάτες τρία σώματα και τρεις φωνές, και για οδηγό έναν φωνακλά που προειδοποιεί: Μην παίζεις με τα χώματα.

Σοφία Καραγιάννη




"Μην παίζεις με τα χώματα...
... γιατί κάθε σπυρί χώματος είναι ένας άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που ζει, που έζησε, που θα έρθει να ζήσει. Πατάμε επάνω μας. Επάνω μας βαδίζουμε. Ως ζώντες, ως τεθνώντες, ως ερχόμενοι. Ως ύπαρξη συμπαντική ή ως ανάμνηση της.

Μην παίζεις με τα χώματα γιατί θα ξυπνήσουν οι άγγελοι που κατοικούν τα όνειρα των παιδιών- γι' αυτό και μεγαλώνουμε όλοι με ένα διστακτικό φως στα μάτια: είναι η ρομφαία του η πύρινη που τρεμοπαίζει.

- Άνοιξες, μπήκες, έκατσες. Απλά τα πράγματα. Και τώρα;
-Τι να εφεύρω για να σε ανατρέψω; Τι να σκαρφιστώ για να σε τρελάνω; Σαν σε μία παρτίδα σκάκι με έπαθλο την αθωότητα, παραμονεύουμε ο ένας την κίνηση του άλλου.
- Μου έχεις ξεκάνει πύργους και στρατιώτες, αλλά έχω στριμώξει την βασίλισσα σου. Κάνε κάτι, δεν θέλω να νικήσω

...

- Δεν ξέρω αν είστε από τους ανθρώπους οι οποίοι θυμούνται πάντα σε ποιον τόπο άφησαν κάποιο μέλος τους, αλλά θα είχε ενδιαφέρον αν μαθαίναμε έτσι την γεωγραφία. Με το τι παράγει κάθε νομός και με ποιον συνορεύει, που μας λέγανε στο σχολείο, προσωπικά, ούτε που πέφτει η Καλαμάτα δεν ξέρω. Ρωτήστε όμως που βρίσκεται ο αριστερός λοβός του εγκεφάλου μου, το δεξί μισό μου χαμόγελο, και θα σας πω αμέσως. Με οδό και αριθμό.

...

- Όταν το κοριτσάκι σταμ'ατησε να χτενίζει τα άσπρα μαλλιά της κούκλας του, είχανε γίνει χιόνι τα δικά του. Πολλά τσιγάρα και πολλοί δρόμοι στο μεταξύ, για να καταλάβει πόσο δίκιο είχε που δεν ήθελε να μεγαλώσει. Τη βίασε ο χρόνος. Και ενώ το θύμα παρουσιάστηκε στο δικαστήριο πλήρες αποξείξεων, ο κατηγορούμενος κηρύχτηκε πανηγυρικά αθώος. Είναι το επάγγελμά του, είπαν.

...

- Μεγαλώσαμε, αλητέψαμε, λεηλατήσαμε και μας λεηλάτησαν πειρατές επιπόλαιοι χωρίς χρυσό δόντι και γάτζο στο χέρι, κάναμε γιουρούσι στις ήττες, και τι όμορφα που γελάει κανείς όταν είναι λυπημένος... Αυτό το γέλιο που στάζει αλμύρα και έχει τον ίσκιο των αναμνήσεων στον ήχο του. Μην κλείνεις τα μάτια τώρα που λιγόστεψε η διαδρομή. Άσε το αεράκι να διαπεράσει τις ηλικίες σου και πάρε με τηλέφωνο μόλις φτάσεις στο όνειρό σου. Αμέσως. Και που είσαι; Εκείνο το κρυμένο τραύμα, πως το κρατάς ακόμα κόκκινο;

...

- Τα ταξίδια γίνονται για την χαρά της επιστροφής. Η επιστροφή είναι πρόσωπο, έχει σώμα. χέρια, μαλλιά, χαμόγελο. Σε περιμένει στη στροφή της ηλικίας, της απόγνωσης, στο τέλος των μυστικών, στη λύση των αινιγμάτων. Η επιστροφή έχει ανάσα για να ζεσταίνει τον ύπνο σου.

...


- Είχες πάντα το άγχος να μεγαλώσεις, να εξουσιάσεις τη ζωή σου, νόμιζες όλα τότε θα ήταν αλλιώς, πιο εύκολα, πιο χαρούμενα, πιο τίμια. Μεγάλωσες και δεν άλλαξες τίποτα. Συνέχισες να πληρώνεις τα χρέη άλλων, άλλαξες τον ύπνο σου με χάπια, νοίκιασες το μυαλό σου για μια πτώση από τον τέταρτο, αγάπησες όσο δεν άντεχες, πουλήθηκες, τρελάθηκες.

-Προχθες σου είπε μία φίλη ότι "γερνάς" και αναποδογύρισε ο κόσμος μέσα σου. Γερνάς! Πως είναι δυνατόν; Αφού εσύ ακόμα περιμένεις να μεγαλώσεις."

Στέλλα Βλαχογιάννη

Μόλις εχθές, την Κυριακή το βράδυ, μάζευα από τους δρόμους τα κομμάτια μου, να συναρμολογηθώ, να φύγω, να μην επιστρέψω ποτέ. Τι αφέλεια. Ανήκω όπου πόνεσα!

Νέο blog....

Είναι στιγμές που κάθεσαι και συλλογιέσαι τα παλιά, τον ένα μήνα, τον ένα χρόνο, τα πολλά χρόνια, τι έκανες, τι δεν έκανες, τι θα έκανες αν ήταν αλλιώς τα πράγματα και τι δεν θα άλλαζες με τίποτα...(Τα υποθετικά σενάρια είναι πάντα δύσκολα).

Θυμήθηκα λοιπόν, πως πριν από αρκετούτσικα χρόνια είχα κι εγώ ένα blog. Μικρό, χωρίς πολλά- πολλά (τότε δεν είχα την πολυτέλεια να κάθομαι αρκετές ώρες στο ίντερνετ) και έγραφα...
Διαβάζοντας το, θυμήθηκα μία άλλη Αλίκη... μία Αλίκη απαισιόδοξη, συχνά στενοχωριμένη και απογοητευμένη, μία Αλίκη που τα απλά δεν ήθελε να τα κατανοήσει και πολλές φορες τα έκανε πολύπλοκα. Όταν αντίκρυζε κάτι που δεν της άρεσε, έκλεινε τα μάτια. Η Αλίκη αυτή κυρίως έφευγε... από τόπους, από καταστάσεις, από ανθρώπους....!
Μάλλον τελευταία την έκρυβα τόσο καλά αυτή την Αλίκη που κόντευα να την ξεχάσω- την έκρυβα γιατί με κρατούσε πίσω- αλλά όπως και να 'χει δεν πρέπει να ξεχνάω (πρέπει επιτέλους να κόψω αυτή τη συνήθεια).

Τώρα νομίζω πως μεγαλώνω... και αλλάζω! Ή μήπως γίνομαι πάλι παιδί; Όπως κα να ΄χει, αλλάζω!

Νέο blog, νέα διάθεση, νέα σχέδια για το μέλλον...
Για καλό ή για κακό; (Κάποτε θα έλεγα "θα δείξει". Τώρα λέω "Ας είμαστε αισιόδοξοι!".

Το τελευταίο καλοκαίρι, για ένα  διάστημα, έλιωνα με μία φίλη μου παίζοντας μονόπολυ από το πρωί ώς το απόγευμα. Πάντα στην αρχή μου τελείωναν τα λεφτά, τύχαινα τις χειρότερες εντολές και αποφάσεις, αλλά το διασκέδαζα, γελούσα απίστευτα με όλα τα στραβά που μου τύχαιναν στην αρχή. Παρόλα αυτά στο τέλος την κέρδιζα... κι ας μην περνούσα από την αφετηρία κι ας μην έπαιρνα 20.000 δρχ (ναι, ναι... είναι παλιά η μονόπολυ μου και ξεπερασμένη, αλλά τι να κάνουμε; Είμαι δεμένη συναισθηματικά μαζί της) κι ας με έστελνε ο χωροφύλακας γύρο- παρά γύρο στη φυλακή (Τουλάχιστον για 3 γύρους δεν έπεφτα πάνω στα ξενοδοχεία της, οπότε μόνο εγώ μάζευα λεφτά κι ας ήμουν στη στενή). Πριν το τέλος, άρχιζαν τα τεφτέρια... "πόσα σου χρωστάω; Γράφτα!". Όταν μαζεύονταν πολλά κάναμε "διάλειμμα" για ελληνικό καφεδάκι... και μετά "Μήπως να σταματήσουμε;"
Ωραίες μέρες, ξέγνοιαστες. Από τότε είπα να αλλάξω γραμμή πλεύσης. Δυσκολεύτηκα, αλλά τα καταφέρνω...