Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

Να ονειρεύεσαι...




"Να ονειρεύεσαι", μου 'λεγε ένας φίλος που μ' αγαπούσε και με ήξερε καλά.
Τα όνειρα, συνήθως, προδίδουν.
Παραπλανούν.
Καμιά φορά και σκοτώνουν.
Όμως, δε γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι.
Δεν έχει νόημα.
Δεν έχει ουσία.
Να ονειρεύεσαι!
Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου.
Τότε σώζεσαι.
Και ποιά είναι η έξοδος κινδύνου; Τίποτα δεν είναι στη ζωή το παν!
Έχει και παρακάτω... Έχει κι άλλο...
Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα! Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!
Όταν ένας άνθρωπος έχει ενδώσει εντελώς στο πάθος του, είναι μάταιο να προσπαθείς να του αλλάξεις τακτική.
Είναι όπως ακριβώς ο τζόγος. Όσο χάνεις, τόσο κολλάς.
Έχει μια περίεργη γλύκα η αυτοκαταστροφή...



Aλκυόvη Παπαδάκη

Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Γεια σου...




Ξέρεις τι με ενοχλεί;
Που θα βρεθούμε όλοι μαζί κάτω στις 9 κι εγώ δεν έχω κάτι να κάνω νωρίτερα και δεν μπορώ να σε πάρω να πάμε για καφέ.
Και δεν με ενοχλεί απλά, μου γυρνάνε τα μυαλά.
Γιατί δεν σε χόρτασα. Γιατί τα άφησες όλα για το τέλος και στο τέλος δεν είχες χρόνο για τίποτα. Γιατί ακόμα κι όταν μιλούσαμε, εσύ ήσουν αλλού. Όχι επίτηδες. Ήταν απόλυτα λογικό. Ετοιμαζόσουν να πας να ζήσεις αλλού. Να ξεκινήσεις από την αρχή. Να φτιάξεις τη ζωή σου από το μηδέν. Και εγώ θα έπρεπε να σε στηρίζω και να χαίρομαι, αλλά είμαι εγωΐστρια και σε θέλω μαζί μου. Και με πειράζει που φεύγεις και έχεις σχεδιάσει μια ζωή χωρίς εμένα, ενώ εγώ δεν μπορώ να διανοηθώ τη δική μου ζωή χωρίς την παρουσία σου.
Αλλιώς τα είχα όλα στο μυαλό μου! Εκείνο το βράδυ που μας ακύρωσες, ήταν η αρχή του τέλους. Το ήξερα... γι αυτό σου μίλησα έτσι. Από τότε προσπάθησα να αποστασιοποιηθώ, για να μην στεναχωρεθώ τόσο. Να είναι πιο υποφερτός ο αποχωρισμός... αμ δε! Όταν σε δένουν με τον άλλον 15-16 χρόνια... δεν υπάρχει τίποτα που να το κάνει πιο εύκολο.
Κι επειδή όλα είναι θέμα συνήθειας, θα πρέπει να συνηθίσω να ζω χωρίς εσένα. Αλλά με ενοχλεί, ξέρεις, το ότι εσένα δεν θα σου είναι τόσο δύσκολο το να συνηθίσεις σε μία καινούρια ζωή (πηγαίνεις με τόσο ενθρουσιασμό, που μου 'ρχεται να σε χτυπήσω), ενώ εγώ θα πρέπει απλά να σε βγάλω από την καθημερηνότητα μου. Είναι άσχημο ξέρεις... προσπαθούσα να δείχνω ότι δεν με λυπεί για να μην σε στεναχωρήσω, γι αυτό μου 'βγαιναν κακίες.
Το παράπονο μου βγήκε την τελευταία μέρα. Τότε συνειδητοποίησα ότι όλα τελειώνουν. Την μέρα που πετούσες, έφυγα κι εγώ.. Για να μην είναι τόσο αισθητή η απουσία σου.
Ακόμα δεν θέλω να ξέρω τίποτα για τη ζωή σου εκεί. Με νοιάζει μόνο αν είσαι καλά. Τίποτα άλλο για την ώρα. Δεν μπορώ να χαρώ με την χαρά σου. Λάθος μου, αλλά δεν μπορώ. Δεν θέλω να σου πω ψέμματα. Να ξέρεις ότι σ' αγαπώ πάρα πολύ κι ας είσαι βλαμμένο και ταυτόχρονα σε μισώ που έφυγες και με άφησες.
Αυτά
Γεια σου τώρα.

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Μένω δίχως λέξεις

Λοιπόν, τέλος.
Κάπως αλλιώς το είχα φανταστεί.
Κάτι σαν βάλσαμο μετά από προσευχή ή έστω σαν λυτρωτικό χορό οργιαστικής πανσέληνης νύχτας. Σε 'ψαξα σε κάθε χαρακιά του φανταστικού βινύλιου που είχα φτιάξει για σένα.
Ανελέητες λέιζερ έσβησαν τα ίχνη σου από παντού.
Έφτασα στο 65ο λεπτό.
Τα γύρισα όλα ανάποδα.
Και πάλι απ' την αρχή.
Όλα.
Σε μία απεγνωσμένη στροφή, άνοιξε η τηλεόραση κι ένα βίαιο σύμπαν στήθηκε ανάμεσα μας.
Δυνάμεις καταστολής όρμησαν στο σπίτι μου, λεηλάτησαν το οπολοστάσιο μου.
Μένω δίχως λέξεις.
Και μετά, μία βουτιά στο γκρεμό.
Από αγάπη.
Σε ελευθερώνω εξαθλιωμένο μου περιστέρι.
Σε δίνω πίσω στον κόσμο.
Την άλλη φορά που θα συναντηθούμε, φροντισε τουλάχιστον να μεταμορφωθείς σε γεράκι.
Μήπως και καταφέρεις τελικά να ξεγελάσεις τον δήμιο σου.

Υ.Γ. Κλέινω την πόρτα πίσω μου. Βγαίνω στην εθνική. Στο καμιόνι μπροσστά μου, αμνοί και ερίφια. Το βλέμα μου, δεν αντέχει το δικό τους. Αυτή τη ντροπή δε θα τη συγχωρήσω ποτέ σε κανέναν. Περιμένω το βράδυ, απόψε έχουμε νέα σελήνη.
Μας μένει ακόμα ο έναστρος ουρανός. Όλα τ' άλλα, ευτυχώς, θα τα σκεπάσει η νύχτα.

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Μαγική απειλή στο Τρουφοχώρι!





Λοιπόν, λοιπόν, ας ξεκινήσουμε από τα βασικά! Το Τρουφοχώρι, είναι ένα χωριουδάκι που βρίσκεται δίπλα στην κοιλάδα του "Α Μπε Μπα Μπλομ", πίσω από το βουνό "Χονδρομπαλάς", κοντά στις όχθες του ποταμού "Πλιτς Πλατς".Στο Τρουφοχώρι όλοι οι κάτοικοι (ή σχεδόν όλοι) ασχολούνται με τα γλυκά. Το ένα τρουφάκι κάνει τις τούρτες, άλλο τα γλυκά του κουταλιού, άλλο τα σιροπιαστά... έχουν ΚΑΙ Τρούφαρχο!
Αλλά καλύτερα να τα γνωρίσουμε ένα- ένα για να μην μπερδευτούμε.

Παρλαπίπης: Ο Τρούφαρχος του χωριού. Ίσως και το μεγαλύτερο Τρουφάκι. Η αλήθεια είναι ότι τα κρύβει τα χρόνια του, οπότε δεν είμαστε σίγουροι. Είναι καλός και συνήθως και ευγενικός. Δεν του αρέσει καθόλου να μπλέκει σε μπελάδες. Και ανησυχεί πολύ για την εικόνα του.

Πονίτσα: Η γιατρός του Τρουφοχωριού. Της αρέσει πολύ να διαβάζει και να ανακαλύπτει νέες ιδιότητες βοτάνων,σχετικές με την ιατρική... αλλά δεν έχει χρόνο! Έχει ένα σωρό μικρά σκανταλιάρικα Τρουφάκια, που πάντα το παρακάνουν με τα γλυκά και τους πονάει η κοιλιά. Η ζωή της θα ήταν πολύ ήρεμη και ανέμελη αν δεν ζούσε στο Τρουφοχώρι.

Τουρτένια: Η μικρή Τουρτένια ασχολείται με την ζαχαροπλαστική και αγαπά τη σοκολάτα. Πάντα χαμογελαστή και έτοιμη για σκανταλιές. Λιγάκι κουτσομπόλα. Θέλει να τα μαθαίνει όλα και να έχει τον έλεγχο σε κάθε τι. Ε, να... είναι και λίγο καρφί, μαρτυριάρα, και το κακό είναι ότι δεν της ξεφεύγουν άθελα της. Παρ' όλα αυτά είναι μία πολύ χαρούμενη, γλυκιά Τρουφίτσα.


Τριανταφυλλένια: Η Τριανταφυλλένια... η συνεργός της Τουρτένιας σε όλες τις σκανταλιές. Το πιο μικρό και "χαζούλικο" Τρουφάκι. Αφηρημένη και ξεχασιάρα. Φτιάχνει γλυκά του κουταλιού και μαρμελάδες. Τον ελεύθερο χρόνο της, όταν δεν παίζει ή δεν έχει μπλέξει πουθενά, της αρέσει να πειραματίζεται με νέες γεύσεις σοκολάτας.

Μίρλας: Μιας και παντού υπάρχει ένας γκρινιάρης, αυτός είναι ο δικός μας. Ο μάστορας και γκρινιάρης του Τρουφοχωριού. Όλα του φταίνει κι όλα τα βαριέται. Η ατάκα του "δεν χωνεύω τίποτα". Συνήθως δεν μιλάει πολύ, αν και ξέρει παραπάνω πράγματα απ' όσα γνωρίζουμε.

Γαργαλίτσα: Η Λίτσα η Γαργαλίτσα... η Τρουφίτσα που ασχολείται με τα σιροπιαστά. Τα λατρεύει. Πολλές φορές τρώει τόσο πολύ που της πονάει η κοιλιά και όλο τρέχει στην κυρία Πονίτσα. Μεγάλη της αγάπη είναι το τραγούδι και δεν την πτοεί καθόλου το ότι είναι παράφωνη.

Καπριτσιόζα: Η κόρη του Τρουφάρχου και κοκέτα του χωριού. Ασχολείται με τις δημόσιες σχέσεις. Της αρέσει πολύ να ράβει καινούριες ποδιές και ρούχα για να είναι όλα τα τρουφάκια περιποιημένα. Χαριτωμένη και συμπαθητική. Αν την δείτε να φαίνεται λιγουλάκι σνομπ... έχει τους λόγους της!

Ο Επιθεωρητής Ατσίδας: ή αλλιώς κύριος Πουράκιας. Ο επιθεωρητής του χωριού. Όποτε συμβαίνει κάτι παράξενο, τα τρουφάκια τρέχουν σ' αυτόν για να λύσει το μυστήριο. Λιγομίλητος και όχι και τόσο ατσίδας.



Μια από αυτές τις μέρες θα αρχίσουν να ετοιμάζονται για το φεστιβάλ γλυκών
Και μιας και πάντα σε κάτι τέτοιες ιστορίες υπάρχουν μάγοι, δεν θα μπορούσαν να λείπουν από εδώ... γιατί άραγε "απειλούν" τα Τρουφάκια μας;



Θύμιος: Ο "κακός" μάγος. Νευρικός και γκρινιάρης. Συνεχώς μ' ένα ραβδί στο χέρι. Όνειρό του να γίνει ένας μεγάλος και τρανός μάγος και να έχει έναν ολόκληρο όροφο στο κάστρο του γεμάτο σοκολατιένιες λιχουδιές. Μία άλλη του αδυναμία είναι η μανούλα.

Ζαχαρίας: Ο μάγος που στην πραγματικότητα δεν θα ήθελε να είναι μάγος. Δεν του αρέσει η μαγεία. Θέλει ό, τι κάνει να το κάνει μόνος του. Αγαπά τον κήπο του. Έχει φυτέψει ότι μπορείς να φανταστείς. Έχει ζάχαρο ο κακομοίρης και αποφεύγει τα γλυκά, αλλά μπορεί να τρώει όσα φρούτα και λαχανικά θέλει. Και όλα... βιολογικά!


Τα Τρουφάκια έχουν ήδη αρχίσει να ετοιμάζονται για το Φεστιβάλ Γλυκών!
Όμως....
Ο Τρούφαρχος γιατί πήγε να καλέσει μόνος του τους καλεσμένους;
Τι έκπληξη ετοιμάζει η Καπριτσιόζα;
Τι έχουν πάθει όλα τα Τρουφάκια και πώς βρέθηκαν στο ιατρείο της κυρίας Πονίτσας;
Οι δύο μάγοι τι ψάχνουν;
Θα καταφέρει να λύσει το μυστήριο ο επιθεωρητής Ατσίδας;




Από Κυριακή 23 Σεπτέμβρη και κάθε Κυριακή στις 11:30 στο Ταξίδι Ονείρου (Στεφάνου Τάττη 3, Θεσσαλονίκη).

"Μαγική απειλή στο Τουφοχώρι" της Αλίκης Ροβέρτου και της Μαίρης Μυλωνά.



«Advice, like youth, probably wasted on the young»

«Κυρίες και κύριοι από την τάξη του ’99, να φοράτε αντιηλιακό. Αν θα μπορούσα να σας δώσω μόνο μια συμβουλή για το μέλλον, θα ήταν να χρησιμοποιείτε αντιηλιακό!

Τα μακρόχρονα οφέλη του αντιηλιακού έχουν αποδειχτεί από τους επιστήμονες, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες συμβουλές μου, που βασίζονται απλά στην δική μου άσκοπη εμπειρία.

Και θα σας παρουσιάσω αυτές τις συμβουλές τώρα.

Χαρείτε την δύναμη και την ομορφιά της νιότης σας. Δεν βαριέσαι.. δεν θα καταλάβετε τη δύναμη και την ομορφιά της νιότης σας, μέχρι που θα αρχίσουν να χάνονται. Αλλά πιστέψτε με. Σε 20 χρόνια από τώρα θα κοιτάτε παλιές φωτογραφίες σας και θα αναπολείτε με έναν τρόπο που δεν μπορείτε να συνειδητοποιήσετε αυτήν την στιγμή, τις άπειρες δυνατότητες που διαθέτατε και το πόσο όμορφοι πραγματικά ήσασταν.

Δεν είσαστε τόσο παχείς, όσο νομίζετε.Μην ανησυχείτε για το μέλλον. Ή αν θέλετε ανησυχείτε, γνωρίζοντας όμως ότι η ανησυχία είναι τόσο αποτελεσματική όσο το να προσπαθείς να λύσεις ένα πρόβλημα στην Άλγεβρα απλά μασώντας τσίχλα.

Τα πραγματικά προβλήματα στη ζωή σου θα είναι αυτά που ποτέ δεν πέρασαν από το ανήσυχο μυαλό σου. Θα είναι αυτά που σου ξέφυγαν μια βαριεστημένη Πέμπτη στις 4 το απόγευμα. Να κάνετε ένα πράγμα κάθε μέρα που σας τρομάζει.

Tραγουδήστε. Μην αδιαφορείτε για τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων. Μην ανέχεστε τους ανθρώπους που αδιαφορούν για τα δικά σας συναισθήματα. Να χρησιμοποιείτε οδοντικό νήμα. Μην χάνετε το χρόνο σας ζηλεύοντας.

Κάποιες φορές θα είστε μπροστά από τους υπόλοιπους και κάποιες, θα μένετε πίσω... Ο αγώνας είναι μακρύς και στο τέλος είναι μόνο ενάντια στον ίδιο σας τον εαυτό.

Να θυμάστε τα κομπλιμέντα που σας έχουν κάνει. Να ξεχνάτε τις προσβολές. Αν καταφέρετε να το κάνετε αυτό, πείτε μου πώς. Να κρατάτε τα παλιά ερωτικά σας γράμματα. Να πετάτε τους λογαριασμούς από τις τράπεζες.

Τεντωθείτε. Μην αισθάνεστε ενοχές αν δεν ξέρετε τι θέλετε να κάνετε στην ζωή σας... Οι πιο ενδιαφέροντες άνθρωποι που έχω γνωρίσει δεν ήξεραν στα 22 τους τι ήθελαν να κάνουν με την ζωή τους. Κάποιοι από τους πιο ενδιαφέροντες 40άρηδες που γνωρίζω, ακόμη δεν ξέρουν.

Να παίρνετε αρκετό ασβέστιο. Να είσαστε προσεχτικοί με τα γόνατά σας. Θα σας λείψουν όταν χαλάσουν. Ίσως παντρευτείτε, ίσως και όχι. Ίσως κάνετε παιδιά, ίσως και όχι. Ίσως χωρίσετε στα 40 σας, ίσως και να χορέψετε βαλσάκι στην 75η επέτειο του γάμου σας..

Ό,τι κι αν κάνετε μην επιβραβεύετε υπερβολικά τον εαυτό σας ή μην τον μαλώνετε πολύ – οι επιλογές σας ήταν κατά το ήμισυ τύχη, όπως και των υπολοίπων ανθρώπων. Να χαίρεστε το σώμα σας και να το χρησιμοποιείτε με όποιον τρόπο μπορείτε. Μην το φοβάστε και μην φοβάστε τι πιστεύουν οι άλλοι γι' αυτό. Είναι το σημαντικότερο εργαλείο που θα έχετε ποτέ.

Χορέψτε... Ακόμη κι αν δεν έχετε πουθενά αλλού να το κάνετε εκτός από το σαλόνι σας. Να διαβάζετε τις οδηγίες, ακόμη κι αν δεν τις ακολουθήσετε μετά. ΜΗΝ διαβάζετε περιοδικά μόδας, θα σας κάνουν να αισθανθείτε άσχημοι. Προσπαθήστε να γνωρίσετε τους γονείς σας, γιατί δεν ξέρετε πότε μπορεί να τους χάσετε.

Να είσαστε καλοί με τα αδέρφια σας. Είναι ο καλύτερος κρίκος που σας συνδέει με το παρελθόν σας και είναι οι άνθρωποι που είναι πιο πιθανό να μείνουν μαζί σας στο μέλλον.

Οι φίλοι έρχονται και φεύγουν, αλλά υπάρχουν λίγοι, πολύτιμοι, για τους οποίους θα πρέπει να παλέψετε. Προσπαθήστε σκληρά να γεφυρώσετε τα κενά ανάμεσα στη γεωγραφική σας θέση και το lifestyle σας, γιατί όσο μεγαλώνετε, τόσο περισσότερο θα χρειάζεστε τους ανθρώπους με τους οποίους μεγαλώσατε μαζί. Μείνετε για μια φορά στη ζωή σας στη Νέα Υόρκη, αλλά φύγετε πριν σας σκληρύνει ως άνθρωπο. Μείνετε για μια φορά στη Βόρεια Καλιφόρνια, αλλά φύγετε πριν σας μαλακώσει ως άνθρωπο.

Ταξιδέψτε.

Αποδεχτείτε κάποιες ακλόνητες αλήθειες.

Οι τιμές θα αυξάνονται, οι πολιτικοί θα κάνουν σκάνδαλα, εσείς, επίσης, θα γεράσετε.

Και όταν θα γεράσετε, θα φαντασιώνεστε ότι όταν ήσασταν νέοι, οι τιμές ήταν πιο λογικές, οι πολιτικοί ήταν ηθικοί και τα παιδιά σεβόντουσαν τους μεγαλύτερους.

Να σέβεστε τους μεγαλύτερους. Μην περιμένετε από κανέναν άλλον να σας υποστηρίξει. Ίσως να έχετε κάποιες οικονομίες στην τράπεζα, ίσως να έχετε κάποιον πλούσιο συγγενή. Όμως ποτέ δεν μπορείτε να ξέρετε πότε κάποιο από τα δύο θα στερέψει. Μην ταλαιπωρείτε πολύ τα μαλλιά σας, γιατί μέχρι να φτάσετε στα 40 σας, θα μοιάζουν σαν 85άχρονου.

Προσέχετε ποιου τις συμβουλές ακολουθείτε και δείξτε υπομονή με όσους σας τις δίνουν. Οι συμβουλές είναι μια μορφή νοσταλγίας.

Το να δίνεις συμβουλές είναι ένας τρόπος να ψαρεύεις το παρελθόν από το αχούρι του μυαλού σου, να το ξεσκονίζεις, να βάφεις τα άσχημα κομμάτια του και να το ανακυκλώνεις, δίνοντάς του μεγαλύτερη αξία από αυτήν που έχει.

Αλλά εμπιστευτείτε με για το αντιηλιακό.»


Mary Schmich, 1997

Κυριακή 12 Αυγούστου 2012

Οι άνθρωποι με προσπερνούν και έτσι πλανιέμαι ανάμεσα τους...
Μου λένε να αλλάξω, να γίνω σαν εσένα κι εγώ... Μα πώς;
Αφού τα μαλλιά μου τα ξερίζωσαν οι σκέψεις μου.
Και τα όνειρα μου δραπετεύσαν μια νύχτα απ τα τρύπια παπούτσια μου.
Πώς θα μπορούσα να κλάψω πάλι χωρίς τη μπογιά κάτω από τα μάτια μου;
Τα δάκρυα μου θα γίνουν αιώνια... δε θα ξεβάψουν ποτέ..
Γι αυτό σου λέω.
Άφησε με να συνεχίσω να βάζω το κόκκινο στη μύτη και το στόμα...
ο κόσμος θα γελά, μα εγώ δε θα ξεχνώ ποτέ, πως ότι πω μυρίζει έρωτα...
κι εσύ, δε θα φοβάσαι να αγγίξω τη ψυχή σου,
γιατί θα βλέπεις από μακριά τα μεγάλα κάτασπρα γάντια μου...
τα φαρδιά μου ρούχα...
και όλες τις διαθέσεις μου...


(Ο Μονόλογος του Παλιάτσου, Ελένη Γιαννέλη)

Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

Μόνο Αυτό....




Αυτό που ήθελα απόψε, είναι τη ζωή μου πίσω.

Αλλά δεν ξέρω από ποιόν να τη ζητήσω.

Τόσο τη σκόρπισα, τόσο τη χαράμισα, τόσο τη δάνεισα, τόσο τη ξερίζωσα. Από ποιόν να τη ζητήζω τώρα . . .

Και τι ωφελεί . . .

Αυτό που ήθελα απόψε, τελικά είναι ένας ώμος, να γείρω πάνω του και να κλάψω...

Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Να κλάψω για όλα.

Για όσα αγάπησα. Για όσα ονειρεύτηκα. Για όσα ένιωσα.

Για όσα περίμενα και δεν ηρθαν. Για όσα με πρόδοσαν.

Για όσα με χαράκωσαν. Για όσα μ' ανάστησαν.

Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές.

Για όλα . . .

Να γείρω στον ώμο κάποιου και ν' ακούσω τη φωνή του να μου πει ψιθυριστά . . .

Μη κλαις. Μόνο αυτό. Τίποτ' άλλο.

Μη κλαις. Μόνο αυτο . . .


Αλκυόνη Παπαδάκη "Στο Ακρογιάλι της Ουτοπίας"


Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

Έτσι... (η συνέχεια)

Και μερικές φορές είναι άδικος κόπος το να τα φέρεις όλα τούμπα... και το καταλαβαίνεις κατόπιν εορτής.
Και τότε... σαστίζεις, βραχυκυκλώνεις... και νοιώθεις ανεπαρκής γενικότερα!
Και σε πιάνουνε τάσεις φυγής... "Να φύγω! Να μην βλέπω και να μην μιλάω με κανέναν", σκέφτεσαι. Και το εννοείς την προκειμένη στιγμή.
Και σε πιάνει υπερένταση, νευρικότητα... και αρχίζεις τις βόλτες πάνω- κάτω. Και καπνίζεις το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Και δεν θες να βγεις από το σπίτι για να πάρεις λίγο αέρα. Δεν θες να πάρεις τηλέφωνο έναν φίλο να μιλήσεις, να ξεσπάσεις. Δεν θες να κάνεις τίποτα. Και τρώγεσαι με τα ρούχα σου.
Βάζεις να πιείς ένα ποτηράκι λικέρ...
Ναι, εκείνο που έχεις τα τελευταία δύο χρόνια ξεχασμένο και το θυμάσαι μόνο όταν έχεις ξεμείνει από οτιδήποτε άλλο.
Μόλις το ακουμπάς στα χείλη σου σκέφτεσαι "Λες να έχει χαλάσει; Να πάθω τίποτα;"
Παύση...
"Δε βαριέσαι..."
Πίνεις. Καπνίζεις. Από εκεί που έκανες βόλτα πέρα- δώθε, τώρα κάθεσαι απλά στον καναπέ.
"Να φύγω, να πάω... που; Και να φύγω, θα αλλάξει κάτι; Πάλι τα ίδια δεν θα σκέφτομαι;"
Αναστενάζεις.


Κρίση είναι... θα περάσει!